ส่วย ๒ หมายถึง น. ชนชาติพูดภาษาตระกูลมอญเขมรพวกหนึ่ง อยู่ทางภาคอีสาน.
ก. ชําแหละ, ผ่าล้าง.
ว. ลักษณะที่เป็นมุมแหลมออกไป.
น. ของที่มีมุม ๓ มุม เช่นใบเรือที่อยู่ตอนหัวเรือ. (ปรัดเล).
[สะวะหฺยม] ว. ด้วยตัวเอง. (ส.).
น. สยมพร, สยัมพร หรือ สยุมพร ก็ใช้.
น. สยมภู.
[สะหฺวันคะ, สะหฺวัน] น. โลกของเทวดา, เมืองฟ้า. (ส. สฺวรฺค;ป. สคฺค).น. สยมภู.